Galeria Zamek - Przemyskie Centrum i Kultury Zamek w Przemyślu zaprasza w dniach. 6.05 - 12.06.2022 na wystawę: Zamknij oczy i patrz daleko!
Międzynarodowe Trienale Malarstwa Regionu Karpat - SREBRNY CZWOROKĄT 2021
Zamknij oczy i spójrz w dal!
Hannes Egger
Żyć w górach oznacza być otoczonym przez pionowe bariery. Nigdy nie widać horyzontu. W zamian za trud wędrówki daleki widok można uzyskać tylko na szczyty dominujące nad innymi górami. Tylko tam można patrzeć w dal horyzontu. W dolinie widok jest ograniczony. Wzrok zawsze może się na czymś zatrzymać. Każde spojrzenie ma cel. Zawsze jest coś, co odbija blask oczu. W górach nigdy nie można powiedzieć, że nie ma widoku. Zawsze można coś zobaczyć. Krajobraz zmienia się zależnie od pór roku, ale także od pogody, wilgotności, temperatury, konsystencji powietrza itd. Dla wprawnego i uważnego obserwatora ten sam widok każdego dnia może być różny. W zależności od punktu widzenia i kierunku patrzenia krajobraz może przybierać najróżniejsze oblicza. Dwieście metrów lub dwa kilometry na północ lub południe mogą otworzyć się przed nami zupełnie nowe światy obrazów.
Pojawiają się nowe góry, nieoczekiwanie można odkryć całe doliny, mogą zniknąć skały i szczyty, grzbiety gór oferują zupełnie inne widoki. Z każdym ruchem obraz ulega zmianie. Żyć w górach oznacza przez cały dzień patrzeć i widzieć. Nie jest możliwe wpatrywanie się w bezprzedmiotową dal, gdzie niczego nie można dostrzec. Oczy ciągle skanują przestrzeń, a ukazujące się widoki są niezwykle różnorodne. Przed oczami malują się pionowe obrazy. Co oznacza ta nieustannie zmieniająca się, ale ciągle obecna obrazowość krajobrazu dla malarek i malarzy żyjących w górach? Jak dalece poziomy krajobraz wpływa na ich pojmowanie malarstwa? Czy widzą inaczej niż malarki i malarze żyjący na nizinach? Widzą lepiej czy gorzej? Więcej czy mniej? Czy w ogóle widzą? Czy jako specjaliści od kreowania obrazu mogą konkurować z obrazowością otoczenia? Podejście i estetyka trzech artystek artystów pochodzących z Trydentu-Tyrolu Południowego jest bardzo różna. Ich wspólnym mianownikiem jest ich pochodzenie i życie w górzystym regionie na styku kultury środkowoeuropejskiej i włoskiej. Nie wiadomo, czy ich ekspresja artystyczna różni się od ekspresji artystek i artystów żyjących na nizinach. Pewne jest to, że wszyscy troje w swojej twórczości wychodzą od otaczającej ich rzeczywistości, aby uciec daleko w świat iluzji. Tylko z jej pomocą mogą znaleźć odpowiedzi na pytania teraźniejszości. Ich wzrok nie zatrzymuje się na skalistych górach, raczej zdają się patrzeć poprzez góry, by odkrywać nowe horyzonty. Te mogą być zarówno natury merytorycznej, jak i estetycznej. We wszystkich trzech pozycjach artystycznych chodzi o widzenie i dostrzeganie, o iluzję, która interpretuje i przedstawia rzeczywistość w sposób bardziej wyrazisty niż realistyczny obraz.
Laurina Paperina (Roverto, 1980) żyje jako artystka w swoim własnym świecie, który nazwała Duckland. Jest to niewielka wioska położona gdzieś we wszechświecie. Duckland zamieszkują współcześni bohaterowie, wywodzący się z polityki, religii, popkultury i komiksów lub wprost z wyobraźni artystki. Z dużą dozą humoru i sporą dawką ironii Laurina Paperina ożywia swój świat malarstwem, rysunkiem, instalacjami i animacjami wideo. W Duckland zawsze coś się dzieje, nigdy nie jest nudno! Ponad wszystkimi tym zdarzeniami w wiosce niekończących się możliwości stoi artystka. Próbuje możliwych scen, komentuje współczesną kultura mediów, ingeruje w politykę, sztukę i sprawy społeczne, tworząc w ten sposób - często za pomocą groteskowych i brutalnych, czasem dziecięcych motywów - wszechświat, który można odczytać jako krytykę zbyt poważnie traktowanej rzeczywistości. Laurina Paperina bawi się swoimi protagonistami, ciągle pozwala im doświadczać czegoś nowego, pokazując nam w ten sposób, że nie żyjemy w najlepszym z możliwych światów, jak twierdził Gottfried Wilhelm Leibniz, tylko w jednym z wielu możliwych światów.
Żyjący w Merano artysta Arnold Mario Dall’O (Bozen, 1960) stworzył własną technikę malarską. Zbiera zdjęcia cyfrowe – zwykle znajduje je w internecie - powiększa je tak, że stają się widoczne pojedyncze piksele, a następnie punkt po punkcie odtwarza obraz za pomocą pędzla. Podczas lockdownu w roku 2020 Dall’O był zafascynowany Kudą Buxem. Bux, urodzony w roku 1905 w Pakistanie, w latach 30-tych emigrował do USA. Tam szybko zdobył popularność jako wędrowny artysta, hipnotyzer, szarlatan i mistyk. Występował w publicznych pokazach, aby dowieść swoich umiejętności z zakresu parapsychologii i sugestii. Był także profesorem magii i w latach 50-tych miał własny serial telewizyjny, Kuda Box, Hindu Mysti. Jego najpopularniejsza sztuczka polegała na tym, że obwiązywał sobie oczy i całą głowę dużą ilością tkanin, a mimo to widział. Dall’O zainteresował się osobą Kudy Buxa właśnie podczas pandemii Covid-19, ponieważ dostrzegł w nim ucieleśnienie sugestii sterującej człowiekiem. W czasie, w którym pandemia dotyka cały świat i wywiera presję na współżycie ludzi, a także obnaża różnice społeczne, teorie spiskowe i uzdrowiciele zyskują na popularności. Dall’O jest zdania, że pandemia nie tylko zmusiła ludzi do zasłaniania ust, ale także zamknęła im głowy tak, że przestało być możliwe jasne widzenie i myślenie.
Hannes Egger (Bozen, 1981) jest artystą pracującym głównie koncepcyjnie. Rozpoczynał od rysunków, które w niedługim czasie rozwinęły się w kierunku instalacji, projektów partycypacyjnych i performance. Suppe auslöffeln to praca wideo, która powstała w roku 2015 w związku z projektem Terra Project. Na filmie widać artystę siedzącego w domu przed dwoma obrazami i opróżniającego w zamyśleniu talerz zupy. Niemiecki zwrot „Die Suppe auslöffeln” (dosł. zjeśd *łyżką+ zupę) oznacza, że należy ponieść konsekwencje popełnionego czynu. Czyny te mogą być zawinione przez daną osobę lub przez kogoś innego. Posługując się motywem, w którym artysta siedzi przed dwoma odziedziczonymi obrazami i je zupę ziemniaczaną, Egger nawiązuje w swoim dziele do biografii własnej rodziny. Praca prezentowana jest jako zdjęcie, na którym widać obrazy o tematyce religijnej, stół, pusty talerz i łyżkę. Dopiero po najechaniu na zdjęcie kamerą smartfona w aplikacji ARTIVIVE, obraz zaczyna żyd: pojawia się - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - artysta jedzący zupę. W tym dziele malarstwo nie jest techniką, tylko tłem. Symboliczna scena rozgrywa się przed oczami świętych.